Słomiana łąka...

Poznali się przypadkiem,nie wiedząc nic o sobie teraz przyjaźnią się nadal i podkochują w sobie. Miłość i przyjaźn ich w sobie oplata,prowadzi na kraniec Swiata.

To opowieść o miłości
która tylko w sercach gości
dajac im chwile westchnienia
wieczornego wciąż myślenia.

Nie pozwala zmrużyć oczu
choć powieka mrugać każe
ja wiem dzisiaj tylko jedno
że Bóg zesłał mi Cię w dażrz.

Usiedliśmy gdzieś na polu
słomianego dość koloru
zachwyceni kolorami
bładząc wzrokiem za chmurami.

Pszczoły koło nas latały
maki polne odwiedzały
my zaś w siebie zapatrzeni
ramię w ramię przytuleni.

Nagle coś się dzieje w głowach
i zaczyna się rozmowa
mówią razem nie przerwanie
takie tam...o życiu gadanie.

Słońce tego dnia parzyło
choć się czasem zachmurzyło
leżeliśmy na kocyku
szukając swego dotyku.

Rysowałeś na mej skórze
palcem to niewielkie wzgórze
które wtedy nie wiedziałam
kolejnego dnia poznałam.

Rozkochali się już w sobie
choć nie wiedzą tego jeszcze
że jak się rozstaną dzisaj
jutro będą mieć wciąż dreszcze.

Choć nas życie połączyło
nie możemy mieszkać razem
bo by nas to już zabiło
i nie dałoby Cię w darze.

Wolę mieć Cię obok siebie
czuć motyle i mrowienia
chcę Cie tulić i całować
i w marzeniach mych szybować.

Taka przyjaźń przeplatana
jest jak sądze,dość udana
chcę mieć w Tobie przyjaciela
co mnie w trudnych chwilach wspiera.

Uwielbiamy się z daleka
jedno na drugiego czeka
taka miłość nie ma końca
jak z potoku woda rwąca.

Wracajmy na tamte łąki
gdzie słychać w dali skowronki
gdzie słonce ma złote kolory
pamietaj te nasze wieczory.

autor

A_G_U_N_I_A2

Dodano: 2012-07-30 21:14:56

Ten wiersz przeczytano 630 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie