Słomiany wdowiec

Dzisiaj zamiast rymowanki będzie... mikro opowiadanko, o. ;)

Wracał zmęczony z delegacji, koła pociągu miarowo stukały, a zmęczone oczy same się zamykały.

Wsiadła na którejś stacji, nawet nie wiedział jakiej, lecz gdy tylko weszła do przedziału, natychmiast spać mu się odechciało.

Miała w sobie to coś, co go zelektryzowało.

Zdawkowa rozmowa dosyć szybko się zagęściła, a że zdążali do tego samego miasta, aurze wymiany zdań zaczęła towarzyszyć różowa poświata.

Zauważył w jej oczach iskierki podniecenia, delikatnie więc dał do zrozumienia, że nie przypadkiem się spotkali, a ona się zgodziła by tę znajomość kontynuowali.

Wiedział, że w domu nikogo nie będzie, żona i dzieci na wczasach w Łebie, toteż zamiast poszukać hotelu zaprosił ją do siebie.

Gorący wybuch zmysłów i splecione ciała w zmiętej pościeli, były preludium do eksplozji wszechświata, a drżące ciała wypełniało raz po raz spełnienie popijane kaskadą pocałunków, pieszczot i szeptów, do chwili gdy zmęczenie zgasiło blask galaktyk, a objęcia Morfeusza uśpiły.

Coś go zbudziło, odruchowo zerknął na poduszkę obok, nieznajoma spała otulona zmiętą kołdrą.

Tak - na pewno nie byli sami w mieszkaniu.

Złodzieje, mimowolna myśl błysnęła pod czaszką.

Usiłował wstać - gdy ktoś nacisnął klamkę - lecz ledwo od poduszki oderwał głowę, już wiedział - gdyby wzrok zabijał to by nie żył.

W drzwiach sypialni stała teściowa.

Argo.

autor

Argo

Napisany: 2020-07-15 Dodano: 2020-07-15 08:16:57

Ten wiersz przeczytano 1084 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie