Słona łza
Refleksja po śmierci koleżanki
Słona łza
Gdym się pojawił na tym świecie,
Nie miałem nic prócz słonych łez,
I tego serca co kochało,
Wierząc że ktoś je kocha też.
Przeżywam życie tak jak umiem,
By słonych łez nie było już,
Widzę ja kres tej mojej drogi,
Który się zbliża i jest tuż tuż.
Nie mogę rozdać ja pieniędzy,
Bo com zarobił to żem zjadł,
Choć nie zaznałem w życiu nędzy,
to żyłem skromnie a nie kradł.
Nadziei ja rozdaję słowa,
Niech radość dają tym strapionym,
Gorąca serca mego mowa,
Będzie kierunkiem wymarzonym.
A dzisiaj takie mam pragnienie,
Gdy przyjdzie kres tej mojej drogi,
Urońcie łzy te takie słone,
Wspomnijcie bieg tej moje drogi.
autor
kuba-winetu
Dodano: 2018-05-31 07:43:42
Ten wiersz przeczytano 668 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Wymowny wiersz, trudny to czas, gdy ktoś odchodzi,
pozdrawiam :)
Nie wiadomo, kto pierwszy dotkie zimnego kamienia od
spodu...póki oddychamy odsuńmy kres życie w niepsmięć,
choć wiemy, że i tak nas to czeka...
pozdrawiam
"Opłakiwać śmierć, to nadgryzać kamień."
- Zyta Rudzka.
Miłego dnia Kuba piękna refleksja na temat życia
i śmierci jednocześnie.