Słońce i księżyc

I wytrysnęły promieni tysiącem
Łzy pozbierane w rzeki gorejące
By pan mógł połączyć wszystkich myślicieli
Co na ziemi stali, w umysłach się chwiali
W sprzecznościach jednali - w grupy przyjacieli

Przyjęli tę łaskę przez pana zesłaną
Okryli się łaską jako grubym kocem
I tak pojednani,
w grupy pozbierani,
Szli przez dnie i noce

Poszli ku gajom tęczowym wprawieni
by zebrać kolory tęczowych promieni
szli w łasce pana ku niebieskiej chwale
By rozdać człowieczym istotom kolory
A przyświecało im słońce wytrwale,
Ustalając nowe wzory

Biały księżyc, wielki udział wnosił
Ze słońcem pojednywał, energię roznosił,
By w równowadze i dla ludzi wielu
Dla swego celu i dla samych siebie
Energię na ziemi wyrównać zdołały
I w niebie.

I połączyły z sobą tu zebranych
Błyskiem niebiańskim którego nie znali
By człowiek już nie był człowiekiem zwyczajnym
Lecz mostem tęczowej już fali

Tedy w ludzkie ciała nowa prawda wpływa,
Komórki rozświetla, starych się wyzbywa,
Ciało kształtuje na wzór kryształowy
By ziemia nasza i boskie sklepienie
W jedności mieszając obydwa promienie
Skończyły plan ludzkiej odnowy

autor

muluc607

Napisany: 2015-10-19 Dodano: 2015-10-21 08:55:56

Ten wiersz przeczytano 693 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie