Słonecznik
Słoneczniki uprawiano w północnym Meksyku już przeszło 3 tysiące lat temu. Inkowie i Aztekowie czcili w nich kapłanki poświęcone bogu - Słońcu.
Piękny kwiat słońca symbolem obdarowany,
Miłości znak piękna i uśmiechu zarazem.
Wspomnień dotyku i ust spragnionych
słów,
Które upajały samą tonacją pieszczot
zawartych.
Przepasany czerwoną kokardą wystawał
powyżej
Cudownych włosów wiatrem poruszanych na
tle
Radości krzyków miłości westchnień i ciszy
serca
Ładny i śliczny wieczór rozpromieniony
żarem muzyki
Obrazem iskier oka i wody ust.
Piękny Słonecznik, cudowne chwile, cudowna
kobieta.
A ja łuskam wspominając i tęskniąc.
A smak tęsknoty jest cudownym
przeżyciem,
A widok słonecznika westchnieniem i
pragnieniem.
SŁOŃCE - SŁONECZNIK- PROMIENIE - KSIĘŻYC W PEŁNI :-))
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.