Słowa, gesty i to, co między...

Ściana. Jej chropowatość, faktura pod palcami
oswaja z chłodem, brak zrozumienia albo rutyna
murarza, ukryć się w czterech, nie wpuszczając nikogo,
jeżeli gwiazda, to tylko z sufitu.

Zgoda. Na twarde krzesło i wdzięczność stołu, natura
wyjątkowo martwa w pajęczej sieci, jak myśl, która infekuje
dwadzieścia godzin minus cztery dla snu, na zewnątrz
nic nie ma, oprócz mrówczych tropów.

Pewność. Że krąg światła od lampy, rytm deszczu
o szybę, słowa których już nikt nie wypowie,
podobne muchom w kloszu, cmentarzyk dla pierworodnych
zwątpień, ostatnia prośba o lekką ziemię.

autor

Trepifajksel

Napisany: 2010-12-11 Dodano: 2017-12-11 09:16:49

Ten wiersz przeczytano 668 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie