Słowa mi grają
... w wiatru owych strofach
cichutko idąc zalęknionym krokiem
wiatr złości liście za dróżki wyskokiem
na paluszkach zbiega po urwisku w borze
jałowcem schodzi niczym fale w morze
czesze grzyw rudawych trawy pospolite
ponad brzegu rzeki skłębione powite
rozbrzmiewa od podków po korony skraje
strzelistej starej jodły tętent
rozpoznaje
ucałował lekko krzak jagód rozchwiany
z pajęczyn i mgły srebrny płaszcz utkany
zadymiła płomienna poranna chmura
w słońcu zapachniała już jesienna aura
ścieżyny nagie rozwidlając się w krąg
trzymając za ręce ale z dala od łąk
ciemność zwisa sosną jako gruby płaszcz
wróć dmuchnij raz jeszcze rozkołysz i
głaszcz
las wstrzymał oddech bez żadnego dźwięku
nie słychać już szumu ni jednego jęku
obnażona szepcze topola świetlista
teraz pod strzechami wiatr cichutko
śwista
One Moment
Komentarze (53)
ładnie, nawet bardzo...klimatycznie i rytmicznie:)
pozdrawiam
Cieszę się wietrznie z Waszych odwiedzin. ;-D
Twój wiersz rozbudza wyobraźnię czytelnika i wprowadza
wyjątkowy nastrój. Pozdrawiam:)
bardzo rytmiczny wiersz
o wietrze :)
pozdrawiam:)
Włosy nie są moją mocną stroną :)
Natomiast podoba mi się ten wiersz i tyle.
+ Pozdrawiam
...na klacie ;-)
A może wiatr we włosach :)
Piękny realistyczny wiersz i słychać ten
wiatr.Pozdrawiam serdecznie