SŁOWA TO ZA MAŁO
Dla kogoś wyjątkowego
Pod skrzydłami samotności
Dusza szukając ukojenia
Podąża wprost w objęcia
Bezkresnej otchłani zapomnienia
Już nie ma uśmiechu
Radość nie zagląda przez próg
Nagle coś
Błysnęło zaiskrzyło coś
Skąd ten oślepiający blask?
Któż to? Dlaczego?
Wyrwałeś mnie
Z okrutnych objęć
Morfeusza pana mej duszy
Wskrzesiłeś nieszczęsną
Tyś dojrzał me serce w mroku
Twe światło rozproszyło cień
Wyciągnąłeś dłoń
Nie pozwoliłeś
Poddać się odejść
Wciąż jesteś
Jak anioł trwasz
Trzymasz mnie
Uczysz żyć na nowo
Gdy moje skrzydła zapomniały
Jak latać…
Dodano: 2008-09-30 02:58:13
Ten wiersz przeczytano 606 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
Bo warto o tym wspomnieć, że przyjaźń to dar dla
życia, by "Twe światło rozproszyło cień":-)
prawdziwy przyjaciel to skarb - wiersz na dużego plusa
Po prostu +. Musiałabym naisac to co poprzednicy...
Tematyka- przyjaźń ,do miłosci jeden krok...+
Bardzo mi się podoba. Na tak. pozdrawiam
Bo przyjazn, to najpiekniejszy skarb, jaki moze sie
nam zdzrzyc. Ladny wiersz o przyjazni.