Słowik

a ja słowiki kocham, i sroki, a trudniej o większe
szczęście, niż możliwość słuchania, jak się ptaki drą
z rana :-)

myślę
że tu pod piórami
ludzie są schowani...
+ Pozdrawiam

:)
Choć mieszkam w mieście i w bloku ptasie trele znam i
dzielnie znoszę ;)
Pozdrawiam :)

:)) Podobają mi się te trzy spojrzenia
na śpiew słowika, w intencje peeli nie wnikam.
Miłego wieczoru:)

Witaj Jastrz.
Podoba się „trylogia wiosenna”, może, w niczym nie
pomoże Ojczyźnie, ten śpiew słowika, ale chociaz,
umili duszę na chwilę, tego, co spieszy się do pracy,
na ranną zmianę, albo i w tym pośpiechu, nawet i nie
usłyszy.
Pozdrawiam serdecznie.:)

U mnie też o porannych trelach. Wiosna, u mnie w
ogrodzie już od czwartej, ale w sumie lubię tę
godzinę. Pozdr.

miło się czyta moc serdeczności

Dobra ironia i dziękuję za uśmiech:)pozdrawiam
cieplutko:)

Taki śpiew, to najpiękniejsza muzyka:))
Pozdrawiam:)

/Siedział srok, przy nim sroka/Uśmiechnąłeś... Miłego
dnia.

Można i tak, ubierając słowika w ironię zadać pięknu
agonię... pozdrawiam

No cóż ptaki śpiewem mówią o tym co w duszy im gra:)
Pozdrawiam serdecznie :)

No tak...dobra ironia. Z przyjemnością czytałam.
Pozdrawiam:)

Każdy odczuwa i słyszy inaczej. Bardzo podoba się
przekaz wiersza. Miłego dnia :)

My rozmawiamy ptaki śpiewają
Pozdrawiam