Słucham szalonego szamana.

Dla siebie samego. Kropka.

Gra mi trąbka
i fortepian
w pokoju pomarańczowego światła.
Pół dłoni jasnej, w blasku.
Pół dłoni ciemnej jak blizny.
Grają skrzypce,
w których rozciętego serca bicie.
Widzę moje nogi zwisające z krzesła,
oparte o podłogę,
bose stopy.

Gra mi trąbka
i fortepian
w prostokącie cienia, w falowaniu pyłu.
I mój umysł symetryczny płata figle.
I mój umysł wcale nie chce taki być.
Klarnet, tak to klarnet...
Zawsze tak samo mnie zaskakuje.
Pauza w oddychaniu, od nowa jeszcze raz.
Melodia ciszy i krzyku za ustami.
Orkiestra samotników.

pierwszy z wierszy nowych

autor

nikt

Napisany: 2008-12-12 Dodano: 2008-12-15 20:10:17

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie