Śmieć

Liścia rozterki

Leży na chodniku liść sponiewierany,
To przez but trącony, to przez wiatr stargany,
Poddany natury złośliwym grymasom,
Pchany wiatrem w deszczu spacerową trasą.

Czasem siłą pędu wpadnie do kałuży,
Kształty pomarszczone w deszczówce zanurzy,
Na trawie obeschnie, troszkę przyszronieje,
Odtaje nad rankiem, gdy słońce przygrzeje.

Nikt już nie pamięta piękna jego złota,
Który w brąz zmieniła października słota,
Dziś w nim nie dostrzeżesz przebłysku czerwieni,
Słońca w chlorofilu w pokarm nie przemieni.

Ten, co kiedyś cieszył swoim kolorytem,
Ten, co się rozświetlał promienistym świtem,
Już nie cieszy oczu, podzielił los śmieci,
Poddany pogodzie, poddany zamieci.

Lecz nie żałuj listka, taka kolej rzeczy,
Przyszedł kres wędrówki, czas smutki wyleczy,
A co pozostanie? - po życiu wspomnienie
Chłód cienia na twarzy, w duszy szumu brzmienie.

Pamiętaj - nie rozpaczaj, wiosną znów powróci,
Zieleń młodych płatków ton przodka zanuci,
Znów będzie nas cieszyć barwą rozmaitą,
A rankiem rozbłyśnie promienistym świtem.

W nowym pokoleniu będzie odrodzony,
W życia wartkim cyklu ciągle niestrudzony,
By dać z siebie wszystko, dla świata, dla drzewa,
Teraz blaszki młodszym promyk porozgrzewa.

Pochyl się z szacunkiem nad liściem starganym,
Przedłuż o nim pamięć, ozdób nim firany,
Byś patrząc przez okno na zimy widoki,
Pamiętał o liściu z jesiennej epoki.

autor

mroźny

Napisany: 2007-11-02 Dodano: 2008-07-31 09:20:12

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie