Śmierć..

Jakby wczoraj na przyjęciu
pierścionek i róże dostała...
Jakby wczoraj w białej sukni
przed nią stała...
A dzisiaj...
jej twarz czarny welon okrywa,
gdy wieko dębowej trumny cicho się zamyka...

Stoi samotnie, choć tłum dookoła,
a serce jej najgłośniejszym trzaskiem pęka...
spogląda rozmytym wzrokiem
na ten pierścionek, co "jakby go wczoraj"...
i na tych ludzi...
co jakby z przyjęcia...

I tylko łzy głuchym jękiem wołają
chcąc odwrócić bezlitosne zaklęcie...
Spadają niepohamowanie,
zalewają życia jej ruinę...
cichym łoskotem
uderzając w pustkę i bezsens...

autor

Paola

Napisany: 2004-12-31 Dodano: 2004-12-31 17:41:37

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie