Śmierć w kawałkach

Ktoś sprawił mi ból.
Ktoś mnie zranił.
Ktoś zabił we mnie człowieka.
Ktoś zabił ciało.

Nie płakałam.
Dotknęło mnie to, ale nie uroniłam nawet łzy.
Nie bolało tak bardzo...

Duma mi nie pozwoliła.
Godność zabroniła.
Honor przemówił.

Zatem milczałam.
Milczałam jak zaklęta.
Po prostu milczałam...

Bo ktoś zabił moją duszę, a bez niej ciało, to tylko ciało.
Bez duszy było samotne.

Płakało.
Wyło.
Miotało się.
Aż przestało.

I nic nie było w stanie odwrócić złego czaru.
Nawet jego śmierć.

Nie chciało krzyczeć.
Nie próbowało się bronić.
Nic nie traciło.

Życie uszło z niego wraz z duszą.
Pozostało tylko jedno marzenie.
By wróciła.
By mogło płakać, że zabite, umiera pełnią śmierci.
Więc w cichości serca nadal liczy, że dusza powróci.

Choć rozsypana na miliard kawałeczków.
Niesiona z wiatrem.
Szukająca domu.
Szukająca szczęścia.
Znajdzie je na powrót w wykrwawiającym się ciele.

By mogło łkać z radości i smutku zarazem.
By mogło łkać, że ktoś sprawił mi ból, że ktoś mnie zranił, że ktoś zabija mnie w całości.

autor

Half Moon

Napisany: 2009-03-22 Dodano: 2009-04-06 02:06:16

Ten wiersz przeczytano 433 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie