Śmierć pięciolatki

Biała sala, a w niej na szpitalnym łóżku,
Drobniutkie ciałko leży.
W wielką poduszkę główka wtulona,
W niewinnych oczętach,
Ból i strach.
Za oknem Śmierci szept,
„No chodź dziecino, nie lękaj się, chodź”.

Ale maleńkie rączki z wiarą ściskają misia,
Może wyzdrowieję?
Może jeszcze będę biec po zielonej trawie,
Chodzić boso po plaży,
Tańczyć z motylami na łące,
Całować słońce…
I mamusia będzie mnie tulić, a tata zacznie się uśmiechać.

I matka tuli, umierającą córeczkę,
A ojciec już nawet łez nie ociera.
Rak w swoich szponach pięcioletnie dziecko trzymał,
Zaprowadził przed oblicze Boga.
Teraz dziecina w chórze anielskim śpiewa,
I na swoich rodziców czeka,
To tylko chwila w jej trwaniu,
Lecz długie lata po tej stronie nieba…

autor

zoe

Napisany: 2005-01-12 Dodano: 2005-01-15 15:03:30

Ten wiersz przeczytano 421 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie