Smierć poety

Kula w łeb, na kartce śmierć
Krople nietknięte, diabelskie piękno.
Pióro połamane, nie wyraźne
Wiersze sączą krew z białej kartki.
Białe oko niedowidzi już.
Krzywe słowa niemym krzykiem
Rozrywają myśli puste,
Serce jeszcze trochę tlące ogniem
Marny co w świetle lampy
Zamraża osieroconą wenę czułości.
Łeb na kartce, na ostatniej
Wenie, na miłości, wiatr rozwiewa
Krew w siwe włosy poety.

autor

BEN

Napisany: 2006-09-01 Dodano: 2006-01-09 20:17:02

Ten wiersz przeczytano 637 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie