Śmierć i poletko

Czasem śmierć jest wybawieniem,
Od bólu, zmęczenia i beznadziei
Istnienia, co w mękach swój dzień przepędza,
I poczucie złego bezsensu napędza.
Tak świat już urządzony został,
Że jedni odchodzą by inni nadeszli,
By toczyć swój żywot,
I nie czuć się wiecznym,
Ta kruchość osi życia naszego,
W rozstaniach wiecznych tak bardzo widoczna,
Jest tylko dowodem że nigdy nie zdążysz,
Załatwić wszystkiego,
A czas wciąż krąży,
I ty wciąż nie wierzysz, ze przyjdzie Ci odejść,
Tak jakby znienacka i wbrew twojej woli,
Nie wszystko doświadczysz,
Nie wszystko zaorzesz,
A czas wciąż biegnie i ciągle nas goni.
Tylko poletko to twoje malutkie,
Ogarnij mocno i aż do bólu,
Włóż w nie całą swą miłość,
Całą swą siłę i całą swą wieczność,
Wtedy poczujesz, ze coś przeżyłeś.
Ty już odeszłaś, ból Cię nie trawi,
Zmęczenie Twoje już dawno odeszło,
I pewnie Pan Bóg Ciebie już zbawił,
I jesteś szczęśliwa w swym szczęściu po wieczność.
Ci co zostali pamiętać Cię będą,
Za to poletko twoje malutkie,
Ta pamięć będzie trwać już zawsze,
W oczach twych dzieci, wnucząt, prawnucząt,
Bo tak się toczy życie bez końca.

autor

iwona721226

Napisany: 2016-01-03 Dodano: 2016-01-03 23:11:58

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie