Śmierć o poranku

Umieram czasem na serce, a raczej na duszę
Umieram, choć nie chcę - cierpię katusze

Wraz ze wschodem słońca, zaraz o poranku
klęczę na posadzce, z kwiatem wątłym w dzbanku

Poprzez witraż wpada promień ocalenia
Omija tylko mnie, padam z rozżalenia

Kolorowe barwy po ścianach się panoszą
Wszyscy Święci patrzą, lecz modlitw nie wznoszą

Głośny dzwon wybija ostatnią godzinę
Lucyfer pod gruszą, wypisuje mą winę

Popycham drzwi - wychodzę - wątła, blada
Na świecie dziś upalny dzień się zapowiada

Wina ma wystarczająca, Diabeł obliczył
Tylko Anioł Stróż czasem dobrze mi życzył

Idziemy za drewniany krzyż - bluszczem obrośnięty
Kat prowadzi mnie - worek na twarz naciągnięty

Nawet biały płot popękał z obrazy
Choć ja osobiście nie czuję do niego odrazy

Bo biel to mój ulubiony kolor
Ale koniec z tym! Dziś obcy mi polor!

Ciało spocznie za kościółkiem, nad rzeczką
Gdy będziesz tędy szedł, z teczką i z fajeczką

Wypuść dym, lecz nie wspominaj, spluń tam co łaska
Tylko pamiętaj, że gdy przyjdzie pora i z Ciebie spadnie maska.

Umieram czasem na serca, a raczej na duszę
Wiesz, leżę teraz w grobie, mogę wstać, lecz na szczęście NIE MUSZĘ!

autor

Isani

Napisany: 2014-06-20 Dodano: 2014-06-20 00:43:05

Ten wiersz przeczytano 813 razy

Oddanych głosów: 2

Klimat Pesymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie