Śmierć przy fortepianie

wszystkim muzykom...

zasiadła, by zagrać ostatnią melodię,
nut głębi dotykiem życie wyrwać z ciała
gdzieś w sercu ofiary gracją ruchów zgodnie
krzyk klawiszy martwą duszą zapłakała

całe lata biegiem tonów popłynęły
jakby chciały w pamięci obrazy zanurzyć
historię istnienia w kłębek łez zwinęły
by zgasłe źrenice odpoczynkiem zmrużyć

nagle wstała, uniosła swe kościste dłonie
zamilkła muzyka, przyspieszyła kroku
jednym pocałunkiem na oziębłe skronie
otworzyła bramę do wiecznego mroku.

wszystkim, których dopada jesienna deprecha...

autor

Jagódka

Napisany: 2006-10-24 Dodano: 2006-10-24 20:59:40

Ten wiersz przeczytano 429 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie