ŚmiErć PrzYjaCieLa

ten wiersz dedykuje Sebastianowi, którego zawsze bede nosic w sercu i we wspomnieniach, niezalezniie od tego gdzie sie udam... jego drobna postac czesto pojawia sie przed moimi oczami, a jego usmiech dodaje sił, mimo ze na zawsze odszedł... jednak żyje w mojej pamieci...

Dowiedziałam sie wczoraj,
ze Umarł Mój Przyjaciel...

Był przybity do wózka inwalidzkiego
zdany na łaskę i niełaskę innych osób
Miał w sobie tak wiele ciepła,
cieszyły go najdrobniejsze rzeczy...

Obiecałam mu spacer
gdy zrobi sie cieplej,
ale juz nie pójdziemy...

Juz nigdy z nim nie porozmawiam,
tak, jak rozmawiałam dawniej,
juz nigdy nie zobaczę jego uśmiechu
i błekitnych jak bławatek oczu...

Jakaś cząstka mnie odeszła
razem z nim, odeszła na zawsze...
Umarł Mój Przyjaciel!!!

autor

AggA

Dodano: 2005-03-06 17:34:49

Ten wiersz przeczytano 1434 razy

Oddanych głosów: 44

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie