Śmierć za grzechy

Żałość twych słów,
tak łatwo zostałam
ouszkana.
Przykro mi - mówisz,
mi też.
Operetka dobiegła końca.
Zaczęła się burza piaskowa,
w kieliszku po
pamiętnym czerwonym winie.
Skąd w tobie tyle nienawiści - pytasz.
O, najdroższy.
Pozwól, że utopię cię w łyżce.
Zawiążę ci niteczkę na szyi.
Pogrzeb?
Pochowam cię tam,
gdzie żałość
odciśnie piętno.

To nic nie da. I tak będziesz żył w mojej głowie.

autor

martusia922

Napisany: 2006-12-25 Dodano: 2006-12-25 21:52:52

Ten wiersz przeczytano 428 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie