Śmierci prorocy

Kiedyś rozumieliśmy się bez słów
dziś nie rozumiemy się wcale, cóż,
a bez słów siedzimy, gdy dzieli nas stół
ze śniadaniem.

Zamiast czytać z nut Twych oczu
czuję tylko chłód rozwodu
i ust i znowu dzielimy kołdrę na pół
a potem pół na dwóch na ławce, alkopsycholog
zamiast ciepła rąk, marzną palce – jak co noc

Tak co rok zamarzam w tej walce
dla odmiany – już nie marznę na klatce
co z tego, chłód i tak czuję w klatce piersiowej
noszę lód, zamiast serca – w komorze lodowej.

Nasz płomień wygasł albo ledwo się tli
nożem przekreślam czwórkę, co pięć dni
co pięć nocy, w dalekiej przeszłości
wyśnili nam przyszłość – śmierci prorocy.

autor

Chmielu

Napisany: 2014-01-01 Dodano: 2014-01-05 18:25:33

Ten wiersz przeczytano 490 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie