Smok

Pod osłoną białych, rozproszonych chmur,
wyżej nawet od najwyższych szczytów gór,
zdają się unosić gigantyczne ptaki,
które podniebne wytyczają szlaki.
Lecz nie śpiew, a ryk płynie gładko z wiatrem;
ryk, co każe zadrżeć, stanąć i popatrzeć.
A ten, co patrzy, oczom nie dowierza:
,,Nigdym nie widział takowego zwierza!
Ogon niczym bicz, cztery łapy pełne szponów -
- ludzie, gwałtu, do alarmowych dzwonów! -
- i ta paszcza, twarda łuska zamiast pierza...
Nigdym nie widział takowego zwierza!”
Dzieci płaczą, bydło się trwoży,
gdy po niebie sunie władca przestworzy.
Wstęgę ognia wypluł z gardzieli
mityczny stwór – jak uczeni powiedzieli.
Powietrze smagają skrzydła niczym żagle,
lecz stworzenie jak się pojawiło, tak znikło nagle.

autor

Winky

Napisany: 2006-09-15 Dodano: 2006-09-16 12:01:38

Ten wiersz przeczytano 597 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie