Smutek

Siedzę przed smutny blokiem niepoliczonych ciał,
liczę mankamenty w dniach ostatnich.
Nie szukam poklasku w swych przemyśleniach.
Zapewniam, iż pokryłem wszelkie koszty moich błędów.
Szukam i szukam i znaleźć nie mogę,
któż mi odpowie na moje pytanie.
Pytanie warte zachodu,
lecz proste w swej istocie.
Jakże niewiele wysiłku włożyłem w jego powstanie.
Cóż... nikt nie zna odpowiedzi?
Tak więc zabieram swe kosmate wymysły,
chowam je do kufra nieudanych idei.
Dreczą mnie myśli snów wszelakich,
odnośnie tematów o których w książkach nie raczą pisać.
Basen rarytasów powoli się zapełnia,
czas wynurzyć z niego topielca zębów mądrości.
Moje obserwacje prowadzą do nikąd,
jak zawsze muszę zaczynać od nowa...

autor

Beloghtar

Dodano: 2006-12-06 18:46:47

Ten wiersz przeczytano 534 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie