smutek

Nie wiem dlaczego tak się stało...

Przyszedł nocą i zabrał nam kropelkę rosy, która była NASZA.
Właśnie tą, która nas ze sobą skleiła....jak najlepszy klej...

Przyszadł wiatr i zgasił płomień, który nas ogrzewał
i suszył łzy.

Jesteśmy teraz tak daleko....
nawet płakać nie umiemy razem.
Tylko chowamy się ukryci w swoich sercach.
Niezdolni do najdrobniejszego gestu.

Gdzie jesteś teraz?
Nie wiem
Zegar mojego serca pogubił Twoje drogi.

Zabrał nam wszystko.

Suche gałęzie w sadzie za oknem skrzypią złowieszczo.
Woła nas do tańca.

Nie każmy mu czekać.
Niech nas porwie i wyciśnie z nas ostatnie kropelki nadziei.

autor

julie_king

Dodano: 2006-11-25 15:41:27

Ten wiersz przeczytano 534 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie