Smutek

Co Cię mój Bracie w smutku pogrąża,
skąd na Twej twarzy te rysy bolesne.
czy myśl za wybraną gwiazdą nie zdąża!
a ciało kąsa zwątpienie przedwczesne.

Czy miarę tracąc w win darowaniu,
parę kielichów wypiłeś goryczy,
na tłum nie bacząc w szlachetnym łkaniu
serce oddajesz? Choć dusza krzyczy...


Jęcz więc i szukaj w kanon zakłuty,
zrywaj łańcuchy, które czas przeżera,
choć znasz swą nędzę, nie spoczniesz dopóty,
dopóki się prawda z sumienia wydziera.

Dopóki w ogniu duszę hartujesz
i wichry szarpią stery Twojej łodzi
dopóki walki swojej sens pojmujesz
brzemienny prawdą - czujesz jak się rodzi.


Z głową w ciemnice chmur zadartą
lub, czytając tomy okute złotem,
omijasz księgę źrenicy otwartą
i czoło odtrącasz oblane potem.


A w tych źrenicach i na tych czołach
jak na otwartych stronach wielkiej księgi
wyczytasz wolę, by w czynu kościołach
odnależć Boga i złożysz Mu dzięki

autor

Daniel2806

Napisany: 2008-08-26 Dodano: 2008-08-26 15:25:21

Ten wiersz przeczytano 485 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie