Smutek..

Pustka, Głębia nicości czernią spowita
Jak czarna płachta,żałobą rozkwita,
I smutek pochłania myśli wszelakie,
Jak gasnąca świeca, Znika nadzieja,
I choć bardzo chcesz,fakty są takie
nie znajdzieszDuszy swojej złodzieja.

Z krwią niewinnych zmiszany,
Szukasz przeznaczenia,
Choć sam nie wiesz czego,
Szukasz go od urodzenia,
Kradnąc bezkarnie rajskie owoce,
Nie widziesz swego uzależnienia.

Grzechem nie skąpisz,
Wszak dowodem istnienia,
A smutek Odpadem niepowodzenia.

Każdy ma kiedyś te Smutne Dni w które szuka Sensu swego człowieczeństwa. Dzięki Miłości możliwym jest jego odnalezienie.

autor

PezeT

Napisany: 2006-11-13 Dodano: 2006-11-13 17:16:10

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie