Smutki i radości

... jest taka radość,co sta­wia pom­nik smutkowi... to przebaczenie...

...wys­tar­czy je­den krok zro­biony w niewłaści­wym kierun­ku, aby wejść na ścieżkę smutku...trze­ba ki­lomet­ry po­konać i wiele gra­nic przek­roczyć,aby od­na­lezć za­gubioną ra­dość życia...


Bywa, że smutki i radość w sercu tańczą,
a żale z goryczą wspólnie cicho walczą,
rozum pokornie przyjmuje ciche sygnały,
i wie, wir takich zdarzeń zawsze to niemały,
szuka ci rozwiązań w skrytości zwątpienia,
jaką drogę obrać, nie trącając sumienia.

Gdzie poszukać i rady i skromnego wsparcia,
w chwilach porażki, duchowego rozdarcia?

Może dziś tak zwyczajnie, bez całej zadumy,
bez rozpomiętywania i tej wielkiej dumy,
podać dłoń wybaczenia dla ogólnej zgody,
puścić w niepamięci wszystkie żale, chłody,
zatrzeć w zakamarkach, co się wydarzyło,
odzyskać spokój czekany, jak dawniej było,
mieć przyjaciół, tak z prawdą i zrozumieniem,
poszanowaniem każdego i wybaczeniem.

Łatwo dzisiaj mówić, trudniej tego dokonać,
jak zburzony ład zachować, kogo przekonać,
w którą stronę spoglądać, co komu szepnąć,
by urazy z życia ręką zgody strzepnąć,
i dzień jutrzejszy znów z nadzieją przeżyć,
pozbawiony łez. Jaką miarą złości mierzyć?

Ach losie! Codziennego, ludzkiego żywota,
otwórz nam dla spokoju szeroko łez wrota,
usuń z serc cierpiących kolce zadziorności,
otocz rozum płomieniem ciepła i mądrości,
tak, byśmy uśmiechnięci znowu razem żyli,
otoczeni szacunkiem, zgodną więź stworzyli!

...nie po­win­niśmy uza­leżniać naszych ra­dości i smutków od innych ... mu­simy sa­mi troszczyć się o włas­ne szczęście... 

autor

Halina53

Napisany: 2016-01-04 Dodano: 2016-01-04 08:26:06

Ten wiersz przeczytano 1364 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie