smutna bajka
po trudach wojny
dniach głodu i
strachu
znalazła swe miejsce
wśród ludzi pod
dachem
w kamienicy starej
też ogniem
liźniętej
coraz żywsze życie
i weselsze
święta
i tutaj miłość
w objęcia
złapała
tak mocno przylgnęła
że w końcu
została
pragnąc podziękować
skłoniła w
pokorze
biorąc w dłonie ziarno
posadziła
orzech
lata wciąż mijały
wrastały
korzenie
jej we wszystko wokół
drzewu w żyzną
ziemię
dzieci potem wnuki
wciąż miały
uciechę
gdy jesienią złotą
brudziły
orzechem
rączki nawet usta
brązowe wciąż
miały
lecz to przecież
jej dłonie to drzewo
zasiały
u schyłku dni swoich
wciąż szybę
przeciera
ono pozostanie
gdy ona
umiera
lecz jakby na przekór
temu
zamysłowi
przyszli robotnicy
na wszystko
gotowi
zanim zrozumiała
co tutaj się
dzieje
zawarczały piły
jakiś gbur się
śmieje
w ciele starym chorym
oczy już nie
płaczą
ale serce jakoś
tak dziwnie
kołacze
orzech z korzeniami
będzie wnet
spalony
nikt o nim nie wspomni
ale będą
o niej
Komentarze (3)
piękny wiersz Zasadzone drzewo to część duszy i
często niszczone jest dobro w naturze przez ludzi bez
wyobraźni. Uwieczniony ten fakt został w wierszu +
Pozdrawiam:)
Aż mi się przykro zrobiło. Dla robotników to było
tylko drzewo. Dla peelki coś bardzo ważnego.
pouczająca, prawdziwa bajka, forma rozbita, ale lekko
się czyta