Smutna Jesień

Hula i tańczy po łąkach i polach
Po lasach zrudziałych gna
Ze strzępów wyplotła wspomnień obrazy
Babiego lata i trwa

W zamyśle zgarbiona w smutku skąpana
Bo żegnać się przyszedł już czas
A ona nie śpieszy się choć trochę znudzona
Lecz wciąż w rudościach swych trwa

Odziewa się czasem w futro białawe
A mimo to z zimna wciąż drży
Lecz nie chce odejść choć czas już się zbliża
I jękiem za oknem rozbudza sny

To jesień smutna ze swej starości
Swym płaczem w okno mi stuka
Skąpana w smutku wciąż błądzi po sadach
I pocieszenia szuka

autor

nicolle

Napisany: 2006-11-12 Dodano: 2006-11-13 18:29:07

Ten wiersz przeczytano 672 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie