Smutni.

Znam ich wszystkich już bardzo długo.
Razem nie jeden raz topiliśmy słońce,
śmiałym wrzaskiem budząc nocne zjawy.
W czerń skakaliśmy za ręce, by zapaść w sen.

Myślę o nich. Zwłaszcza po słowie "cześć",
gdy każdy ma już tylko swoją drogę do domu.
Nie muszę śmiać się i uważać na słowa.
Wolny umysł. Tak to się chyba nazywa...

Myślałem często, że to ja jestem najsmutniejszy.
Że to ja prawdziwy jestem z głową spuszczoną.
Wlepione oczy w szybę autobusu, a mokry świat
wciąż potrafi jakimś cudem spłatać mi figla.

autor

nikt

Napisany: 2008-07-10 Dodano: 2008-07-10 23:23:04

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie