Śnić

Szelest wiatru w tysiącu wspomnień,
Nieprzebrany majestat cudnego obrazu,
Wichura w morzu nadziei zaszalała,
Zgasła, i znów rozgorzała.

Pustą ulicą, gdzie okna jedynie
Refleksami mrugają do siebie,
Gdzie nieodzowna nieśmiałość czasu
Przestrzeń zamraża,
A krople czernią uśmiechu upiora świecą.

Tutaj czujesz na karku powiew tego,
Co najdziwniejszym się zdaje,
Co strunę naciąga i drga nerwowo,
Podświadomość kalecząc,
Snując niedobór zrozumienia.

Uśmiech gaśnie wraz ze zmianą warty,
Teraz chichoty słychać dookoła,
Naciągnięta na podświadomość zasłona
Pęka, a w środku jedynie robactwo.

I nawet gdy podejść zdołasz,
Już nie ogarniesz wzrokiem,
Już nie poczujesz smaku,
Podnosisz tylko głowę,
Stoisz wśród nicości,
Chichoczesz wraz z innymi.

A gdy już czas odejść,
Kiedy odwracasz głowę,
Zaglądasz w pustkę szeroką,
Zanurzoną w oczodołach niezmierzonego,
Chwytasz oddech,
Szarpiesz powietrze,
Sparaliżowany wołasz.

Cóż człowiek winien temu?!
Czemu nade mną nic?!
Odwróć role na moment jeden,
Wrzasku chwila niespokojna…

I już czujesz dotyk dłoni,
Chwiejesz się, a świat runął w posadach,
Bo Architekta nie było,
A piekło jedynie marzeniem niespełnionym się staje.

autor

Archangel

Napisany: 2010-05-16 Dodano: 2010-05-16 19:43:20

Ten wiersz przeczytano 609 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie