Śnieg był jak krew lepki

"Należy używać broni wobec napastników",
a śnieg był jak krew lepki i pachniały święta.
"Najpierw strzelać w nogi, potem wyżej, wyżej."
Młodość szumiała pod czapką uśmiechnięta.

On z hołotą rozmawiać nie chce. Nie będzie.
"W obliczu pogwałcenia ładu publicznego".
Komitet płonie, kamienie. Opuszczone dłonie.
Strzelaj! Strzelaj! Strzelaj do niego i do niej.

- Ojciec... Idzie ojciec; z pochylni kolega-
my razem na podwórku. Nie mogę, nie trzeba.
- Strzelaj, bo w łeb, po tobie (tylko dwadzieścia lat).
- Nie mogę, nie mogę! Tam brat, tam idzie brat.

Stocznia wyje, jęczy. Płaczą ulice, bramy.
- Gdzie Staś? Gdzie syn nasz, żołnierz ukochany.
Mordercy! Oddajcie dziecko. Pogrzebu potrzeba,
Jak to tak... gdzieś pod płotem? Samotnie do nieba?

Oddali, ciemną nocą (bluźniercy) - w tajemnicy.
Tylko matka i ojciec. Ziemia, niebo, bruk krzyczy.
Zakneblowane usta - jeszcze gromadka dzieci.
Dół, trumna byle jaka i tylko księżyc świecił.

grudzień 1970 - Szczecin /wiersz poświęcony Stasiowi Nadratowskiemu/

autor

cii_sza

Napisany: 2015-01-10 Dodano: 2015-12-15 22:37:21

Ten wiersz przeczytano 2444 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie