SNY POGUBIONE
maluję nie tęczy kolorem
sny pogubione
ludzi
ich troski, radość ostatnią
kielich goryczy
kwiatów
sięgam po szarość - pył życia
snuje się smugą
w podniebiu
maluję co w duszy
najskrytsze...
mieszając biel z czernią
i smutek
autor
wodnik2
Dodano: 2008-10-02 13:50:31
Ten wiersz przeczytano 485 razy
Oddanych głosów: 22
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Piękny wiersz bo one są szare bo to fotografie
przeszłości uczucia nagle przerwane lub które z lęku
uciekły i tylko łza i smutek po nich w głębi serca w
samotnym przypomnieniu Wiersz ma nastrój melancholii
ale też ciepła o tym co minęło a może tylko zagubiło
Bardzo piękny dobrze napisany bo muśnięty tylko
symbolem znaczeń Wyrazy uznania
Biało i czarno, a gdzie reszta barw życia?Te
najskrytsze marzenie i pragnienia są przecież kolorowe
i bajkowe.Wiersz smutny, ładne metafory.
Prezelewasz to wszystko, słowo po słowie w wiersz ,w
metafory ubierasz i refleksją napawasz
czytelnika,gratuluję.
Takie smutne to życie wymalowałaś, gdzie dwa kolory
dominują biel zmieszana z czernią, czyli szarość...
Ale kolory mają to do siebie, że zmieniają się gdy
rozbłyśnie słońce. Jedna prośba - nie rób takiej
długiej przerwy po wierszu...
Wiersz skłania do refleksji.Forma wiersza dobra.Dużo w
tym wierszu kolorów co dodaje optymizmu.