o sobie samym

Co dzień tak samo, jestem w stanie zabić
człowieka, co wymyślił budzik,
przesiadując zwykle na czwartym piętrze
odbijam wzrokiem,
wracające lata dziewięćdziesiąte,
puste ulice doskonale sobie radzą.

Przez pryzmat przepracowanych lat,
nie dostrzegam poprawy jakości
co niektóre sprawy gniotą genitalia
przynajmniej muzyka tupaca
nigdy nie zraziła

Nazbyt krótko jeszcze trwa cisza
w połowie drogi na piętro po schodach
jeszcze gdzieś ominę tańczące w karnawale
uśmiechnięte twarze, pokazując słowami
Oskara Wilde’a,że życia nie można opisać,
można je tylko przeżyć.

autor

hakaan

Dodano: 2005-10-27 13:12:56

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie