SOLILOQUY

Nie mam czasu dla ciebie, zostaw mnie nadziejo
Myślę, czytam i piszę, lecz martwe me słowa
Przyjaźni uczucia jak trzcina, łamią się i chwieją
Mam dosyć snów i marzeń, nie chcę żyć od nowa.

Soliloquy, rozmowa z samym sobą, gdy serce się łamie
To przegląd dawnych przeżyć, żywych możliwości
Zajrzeć w swoją duszę, sobie się nie kłamie
Oceniam życie, bez łask drugich, wiernie, bez litości.

Dzień za dniem, jak szara wrona, podąża powoli
Myśli moje były wzniosłe, radosne, dziś smutne
Sumienie, wciąż aktywne, wskrzesza to co boli
Gorzkie dzieje mych przyjaciół, rozłąki okrótne.

Jedni w grobie, a drudzy się zprzeniewierzyli
Serce tęskni, oczy łzawią, słabną życia siły
Śląsk, Mazowsze, Podkarpacie, miejsca gdzieśmy żyli...
Dziś samotny, zniechęcony, zdążam do mogiły.

Lecz Nadzieja, jak dziewczynka w wiosennej sukience
Stuka w serce, i z uśmiechem, czeka na całusy
Ciągnie mnie nad rzekę życia, wije piękne wieńce,
Jej zachęta jest silniejsza niż słowa pokusy.

Znowu wznoszę swą chorągiew, zaczynam od nowa
Zapominam dawne klęski, znów biegnę do przodu
W zakamarkach serca miłość i przyjaźń się chowa
I tak będzie aż do śmierci, nie zaznam zawodu.

Dla zniechęconych, do których drzwi nowa miłość puka, nie ta erotyczna ale ta przyjazna, która ma na imię Tonia

autor

Lev

Dodano: 2009-06-04 01:27:57

Ten wiersz przeczytano 700 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie