Sopel lodu

Był postawny, wysoki, oczy miał jak heban,
Długie włosy, tatuaż i kolczyków kilka.
Jego wzrok był diabelski jak u tego wilka,
Który zabija gdy sarna tyłem odwrócona,
Nim zdąży go zwietrzyć już padnie i skona.

Miał duszę nieczystą, rozum zatracony
Często śnił o zabójstwach, w których rozjuszony
Zabija młodą pannę, śpiącą snem spokojnym.

Była północ, wstał z łóżka,
Wyszedł szybko z domu.
Szedł wolno spojrzał w niebo,
Poczuł, że natchnęła go noc- ta księżycowa,
Patrząca na niego,
Nim wróci dokona
Tego o czym marzy.

Rozejrzał się w koło- dojrzał sopel lodu, który wisiał przy dachu odwrócony głową.
Oderwał a oczy rozbłysły na nowo,
Teraz szedł jak król wielki z podniesioną głową.
Zobaczył kobietę, stała sama w parku,
Podszedł wbił głęboko, prawie, że do kości.
Uklękła a usta rozwarła w cichości.
Padła i skonała u stóp jego z boku,
A on z soplem w ręku nie mógł zrobić kroku.
Uśmiech wkradł się szybko na usta.
Dlaczego?
Bo nie było dowodu zbrodni strasznej jego.
Stopiła się rażona ciepłem krwi i dłoni.
Nim ją znajdą już zniknie w śniegu, głębi, toni.

autor

niewinny to ja

Napisany: 2007-02-10 Dodano: 2007-02-12 19:46:12

Ten wiersz przeczytano 446 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie