Sosna

Tym co błądzą..

Orał czas bruzdy na czole głębokie,
liczył lata , jak drzewa zwalone pokotem.
Leżały czarne chmury a oko cyklopa,
patrzyło gniewnie na burzę rozpusty.
Czas patrzy
Płakała ścięta sosna żałując korzeni,
że się z niemi na nowo połączyć nie może,
a córki - szyszki , rzucone w przestrzeni,
jedną bawią się dzieci , druga gnije w ziemi.
Czas leci
Drzewo nie dba o dzieci, poszło nowym torem
wpadło pod piłę, która zęby kruszy,
na takich drzewach, pełnych sęków w duszy.
Piła gdy drzewo przerżnie , odpady odrzuci.
Las jęczy - sosna płacze..
Już nie sosna bo deski , lecz nie heblowane.
Jeśli ktoś ohebluje , będzie miał pożytek,
bo zrobi sobie stołek , pod własny zabytek.
Lub inni zrobią stojan do tarczowej piły
i będą drzewo rżnęli ..
Biedna sosno , tyś widać przeznaczona była,
by cię piła zerżnęła , przerżnęła - rzuciła
i byś się przewracała po ludzkich podwórkach,
czekając aż coś zrobią, lub skończysz jak córka.

autor

narrator0010

Dodano: 2009-05-14 00:22:37

Ten wiersz przeczytano 1124 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie