Souvenirs du passé
Ile potrafisz wybaczyć drugiemu człowiekowi?
Chcę pożegnać wspomnienia, dzieło które
zakiełkowało we mnie ziarenko lęku. Po
czasie
stało się drzewem i zaczęło dostarczać
owoce, które
nie pozwalały zasnąć nocą, otwierały
szkatułkę,
gdzie schowałam przeszłość. To, co
nazywałam
pięknym domem z ogrodem i ptakami
stało się ruiną, śladami po wojnie. Było
oczko
wodne, teraz już tylko kałuża z błotem,
którą
próbuję zrozumieć, coś w niej dostrzec.
Widziałam twarz kata.
autor
tokio hotel
Dodano: 2009-02-23 06:52:41
Ten wiersz przeczytano 703 razy
Oddanych głosów: 17
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (17)
Wybaczenie to lekarstwo dla duszy tylko trzeba go
umiec zazyc..temat bardzo dobry ..pozdrawiam
Wybaczy można ( bo tak trzeba) , ale zawsze będzie
wraca w takiej czy innej formie i to wiem na
pewno...ale czasem udaje się zachować dystans to
takich złych wspomnień i starać się cieszyć życiem i
czasem to się udaje . Czekam na jakiś bardzo ciepły
wiersz bo wierze że takie też potrafisz pisać...co nie
znaczy absolutnie że ten jest zły ...też mi się
podoba.
Często nam mówią wybacz mhmmmmmm lecz bywa tak że
wybaczyć nie możemy i kto nam wtedy wybaczy?...Słonko
Twój wiersz aż boli aż krzyczeć się chce z rozpaczy
mhmmmmm życie...Pozdrawiam Ciebie Sylwio serdecznie i
jak zawsze z uśmiechem:)
smutne to wspomnienia i wątpię czy można o nich
zapomnieć...one wywierają ogromną skazę na psychice
Wspomnienia nieraz bolą, nie pozwalają spać, spokojnie
iść dalej.Wszystko się rozsypuje, wali i nie wiadomo
co dalej. Nieraz trzeba stanąć, przemyśleć czy warto
tak dalej żyć, można wiele naprawic, zmienić.. ale
trzeba chcieć.Życie to księga i sami ją zapisujemy.
Często zbyt szybko sie poddajemy, a wystarczy tak
niewiele... Wiersz daje do myslenia. Mogłabym pisać w
nieskończoność.........zależy gdzie problem
hmm...bardzo wymowne słowa ,rozczarowanie,nie ma już
złudzeń i jak z tym żyć...
Wybaczać jest trudno ale to prawdziwa
cnota-pozdrawiam!
Wybaczyć można, a nawet trzeba, aby odzyskać pokój
duszy, ale zapomnieć? Nie tego się nie da zrobić, to
już z nami zostanie na zawsze. Puenta jest
przerażająca- twarz kata...
Wybaczać powinniśmy ciągle, chociaż zawsze w sercu
zostaje to coś... Ciekawy wiersz.
Z biegiem lat jedni ślepną, a innym wzrok się
wyostrza.
Jakaś czarna przeszłośc zaTobą,że piszesz takie
wiersze.Pozdrawiam
Szkoda ptaków i ogrodu, został piękny wiersz i pytanie
czy wybaczyć.
...najgorsze jest to że nie można tak szybko zapomnieć
twarzy kata...
Dać drugiemu człowiekowi, jak kochasz, wszystko, a
wybaczyć?Jak kocha, wszystko.Często ,tak, jak w
wierszu autorka napisała, przez to właśnie dawanie,
zostajemy nędzarzami, mamy za szeroki gest, inni to
wykorzystują i całkiem dobrze się z tym czują.Człowiek
człowiekowi katem, a nie bratem.Bardzo wymowny
wiersz.Dyskusyjny.
A miała być weranda, wiklinowe fotele, wnuczki
raczkujące....świetnie cię rozumiem.A
wybaczyć......można wszystko...zapomnieć? NIE DA SIĘ!