Spacer duszy

Wstała nie budząc mnie wcale.
Szła powoli lekkim tanecznym krokiem
Wiotka jak skrzydełka motyla
Śmignęła przez drzwi przymknięte

Włosy rozsypane do ramion
Jakby wiatr muskał ustami delikatnie
Bez dotyku omijała wszystkie przeszkody
Tak by się o nic nie potknąć
Cichutko na palcach przemykała się
Między kuchnią a pokojem
A jednak nie słyszałam dźwięków ni kroków
Otulała mnie lekko miłości ciepłem
Czułam lecz nie mogłam jej dosięgnąć ręką
Tak bliska a daleka jak we mgle

Nagle budzik zadzwonił głośno jak dzwon
Ona przestraszona wróciła biegiem
I schowała się do środka
Budząc swoje ciało z bijącym sercem

Przecieram oczy jeszcze zaspane
Czy ja to ja czy jakaś zjawa drzemie we mnie
Szczypię się dla pewności – czuję
Więc jestem - żyję i całe w tym szczęście
Bo świat jest wciąż piękny
I mniej ważne wydają się rzeczy współczesne

autor

ESTERA60

Dodano: 2007-11-18 13:48:19

Ten wiersz przeczytano 829 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie