Spacer z Mileną

Leżę tu, jak chcieli bogowie
Albo i chciałem sam
Na zakurzonym tapczanie
Jak na łożu róż
I już nic mnie nie boli
I już nawet nie tęsknię

Zamiast baldachimu mam swój oddech
Zamiast niewolników pająka na ścianie
Nic nie słyszę, bożkowi sobowtór
Nie słyszę uniesień, najwyżej muzykę
Próbuję jakoś wsączyć w umysł

Milena

Moje Drogie, piszę byś ty
Wiedziała, gdy już zeżre mnie posłanie
Żem miał choć jeden taki wieczór
Choć jeden w wieczności

Bez jednego takiego nie uczułbym braku reszty
Nie uczuł wagi posłania danego przez Boga
Nie uczuł ciężaru oczu
Których spojrzenie tak słodko doskwiera
Gdy wieczór bajkowy, zanim się zrodzi
W blasku księżyca, w oczach umiera

Zbierzcie wszystkie gwiazdy w całość
Niech ucieka Wszechświat wstecz i wprzód
W momencie prawdy
Zgrozy
Komórkowej muzyki i elektrycznej miłości
Dojrzałego wieczoru wieczystej samotności

Mogłem z Mileną obmyć aleję
Zasadzić w ziemi na nowo drzewa
Nadać dusze robactwu i zbawić parę źdźbeł trawy
Zanim ktoś przylazłby i udowodnił błąd
Moglibyśmy nieświadomi nie wychodzić zza zasłon

Wyśnić całą wieczność w jedną noc
Poskładać w kupę gwiazdy nieba
Eksplodować, zrodzić parę cierni w sercach
Parę zdradzić wartości
Zdradzić i wychowanie
Napluć komuś w twarz
Poczuć dotyk Boga
Albo i zwyczajnie
Pospacerować

A tak, wieczór był tym zwyczajnyn
Że aż niezwykłym
Dam jej mój adres
Nie napisze
Dam kartkę z numerem
Odrzuci i spali
Wyznam fascynację
Obije mi twarz
Przemocą wezmę pocałunek…

Pozmieniam tytuły
Napiszę od nowa wszystkie scenariusze
Zbuduję od nowa świat
Nie będzie w sztuce już nigdy miłości
Tylko spacer aleją w parku
Co pnie się w górę i tonie wytrwale
W księżycowym blasku krat
Zniewolonego umysłu

Milena

Czy Bóg nie mógłby tak nazwać świata
W swojej przemyślności
Lub ogółu gwiazd na niebie
Lub przeklętej losu czy anioła
Albo nawet
Albo nawet siebie

Czy te oczy płoną tak zajadle w noc i dzień
Czy też tylko noc im dała blask
Czy w jej żyłach płonie krew
Czy, choć czasem, księżycowa magia

A w jej świecie ile miast
Ile w sercu trzyma miejsca
Czy zostawi trochę dla mnie
Czy potrafi dojrzeć księżycowe armie

Co w księżyca masce widzi
Zapłakaną twarz, jak ja
Czy też maskę komedianta

Moja Matko, Boży głosie
Czy mam szukać gwiazd na ziemi
Albo się pogodzić z losem
Który gwiazdy zbił w kosmosie
I z wszystkiego pewnie drwi
Dając mi, głupiemu
Prawo NADINTERPRETACJI

autor

Vidar

Napisany: 2010-07-22 Dodano: 2011-03-10 19:06:51

Ten wiersz przeczytano 760 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie