Spacerując po mym mieście

Spacerując po starych, wyniszczonych uliczkach,
Nie poznaję własnego miasta, krople czasu na policzkach
Spływają, zbyt prędko i nieubłaganie, niejasno.
Czy czasem życie nie przepływa zbyt ciasno?

Przechodząc obok starego kościoła zatrzymuje mnie altruista
Wskazuje palcem stary zegar, stoi jak wieża strzelista.
Tu, już rok stanął w godzinie mojej śmierci
A Jeszcze wczoraj płonął w mojej pamięci.

Dalej idąc widzę pompę co lata poiła
Na samym środku rynku ludzi gościła
Teraz niczym do ozdoby zgaszona stoi
I jakby tknięta różdżką wydać kropli się boi.

Pamiętam te lata młodości, gdy ratusz tu witał
Nie duży, lecz ważny, siłą miasto pokwitał.
Teraz już go niema, znikł z ludzkiej pamięci
Ach! Przywróćcie go ludzie święci!

Nie mogę dłużej spacerować, to nie moja doba
Wzbiję się wiec w górę i cały obraz mi się spodoba,
Widzę klasztor Urszulanek i ich ogródki
I z mego widoku, z ptaka lotu- teatr malutki.

Brzegi Warty odwiedzam starannie
I wznoszę do Boga hołdów fontannę
Wciąż ta sama kreta rzeka
I przyroda dookoła pięknu nie ucieka

Och! A tam? Tam dalej wzgórze i fosa dookoła
Już nikt zamku odbudować nie zdoła.
I nadeszło ostatnie tchnienie
I dusza zostawiła wspomnienie

Kolej na człowieka współczesnego
Co dokonał zmiany świata doczesnego
I Sieradz nasz drogi nam się rozbudował
Lecz swa historyczną wartość zachował

Powstały stadiony i parki spacerowe
I domy ogromne, kilkunastu piętrowe.
I restauracje i piękne zabudowania
To wspaniałe widowisko do wspominania

Sieradz choć mały tak wiele znaczy
Cieszmy żeśmy jego rodacy
I żyjmy w spokoju i dbajmy o niego
By nie zniszczyć tego piękna wspaniałego

autor

Biała Lilia

Napisany: 2006-11-14 Dodano: 2006-11-17 16:59:34

Ten wiersz przeczytano 650 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie