Spektakl...

Na podium wstępuje przed publikę,
Niecierpliwie przedstawienia żądną
Aktor przyodziany w jaskrawą tunikę
Pod kapturem skrywa twarz pogodną.

Pięść wsparta na trzonku drewnianym
Sprawiedliwość mocno palcami ściska,
Pod którą, na pieniek podłoży skazany
Swą głowę – główną atrakcję widowiska.

Wtem herold chwyta kopiał z wyrokiem
Chrapliwym głosem karę wykrzykuje
I unoszą się ramiona kata za wzrokiem
W którym chłód ostrza już pobłyskuje.

Napina mięśnie dzierżąc ciężkie brzemię
Wysoko w górze, daleko nad sumieniem
Przez moment rzuca krótkie spojrzenie
I przecina ciszę gwałtownym uderzeniem.

Choć to koniec, widownia z emocji szaleje,
Oto, czego czekał ten tłum krwi złakniony.
A oprawca topór obmywa, powszednieje
I stęskniony bieży do swojej córki i żony.

autor

premo3

Napisany: 2005-06-25 Dodano: 2005-06-25 11:41:27

Ten wiersz przeczytano 804 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie