spełnienie...

pragnął więc pozwoliła i wszedł w nią
była odwieczną tajemnicą a on się bał
falowała leniwie gdy się poruszał w niej
lecz doświadczeniem była spokojna

miotał się w zaspakajaniu doznań
nie wiedział czym w rzeczywistości są
chciałby spełnienia lecz nijak nie potrafił
błądząc jak ślepiec zamotany w tu i teraz bytu

ona - w swojej obojętności znosi cierpliwie
jego gwałtowny i niezborny egzystencjalizm
z wolna chłonąc witalizm delikatnie otula ego
zamykając je w ciszy ukojenia

Argo.

autor

Argo

Napisany: 2020-04-02 Dodano: 2020-04-02 13:50:30

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie