Śpiew słowika i nie tylko ...

Tak jak obiecałam...kolejne części...

Gęste liście okrywały pędy pnąc się ku górze,
sycąc się promieniami słońca, przesyłały soki w głąb
na przyszłe owoce. Tuż przy drodze, zieleniły się
krzewy jeżyn. Pośród łąk, rozkwitały koronkowe
kwiaty czarnego bzu. Bliżej rzeki umajonej
zielenią i niezapominajkami, liliowce
w kolorze pomarańczy.

Mijały szybko kolejne wiosenne dni.
Kasztanowce rozprostowywały swoje zielone pięści,
zakwitając kolorami bieli i różu.
Niebo z dużymi obłokami oświetlone słońcem,
wyglądało niczym figury nieziemskich gór.
Lekkie i białe przemieniały kształty,
wędrując po nieboskłonie.

Wieczorami, z krzaków bzu dolatywał śpiew słowika,
wznoszący się ku górze, niczym w wymyślonym
muzycznym utworze. W takie majowe noce,
oboje spacerowali po ścieżkach ogrodu,
jakby szli w stronę dużego, jasnego księżyca,
w stronę ich wspólnej przyszłości.

Zapach kwitnących bzów i konwalii, chwytał za gardło.
W jego głosie słyszała ciepło i senność.
Jej włosy przesycone wieczornym powietrzem,
były tak bardzo pociągające, że wyparł ze swojej świadomości
to wszystko, o czym myślał wcześniej,
pragnął tylko bycia razem.

Przez okno sypialni wlewało się ciepło majowej nocy,
kiedy pogrążył się w jej chętnym ciele.
Zanurzeni w nim kochali się nieśpiesznie,
sycili każdą chwilą. Gdzieś w podświadomości,
przesuwały się skamieniałe obrazy przeszłości.
Cdn...
Tessa50

Chociaż podróżujemy po całym świecie, aby
znaleźć piękno, musimy nosić je w sobie,
bo inaczej go nie znajdziemy –
Sergio Banbaren

autor

Tessa50

Napisany: 2020-11-19 Dodano: 2020-11-25 12:53:20

Ten wiersz przeczytano 1001 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie