spoglądam w górę
kiedy płyną gubi się gdzieś dusza
zabłąkane słońce szuka swojego ja
w czyjejś twarzy
bo kiedy tak płyną wypełniając po
horyzont
pozbawione ptasiej radości korony drzew
w czerwieni zasypia dzień
ostatnim mostem majaczy pamięć
zanim runie w ramiona mroku i
jęknie niczym spełniona kochanka
a jutro obleczone w szarości znów
staną się narzędziem do kolejnych wynurzeń
Komentarze (14)
poprawiłam, jest lepiej :)
Na tak, ale bez "się" w siódmym wersie i "moich" w
ostatnim :)
Klimatycznie stworzony wiersz. Czuć, że kumasz te
klimaty, i że nie przychodzi Tobie z trudem taki styl.
Mi się tam podoba.
Opisowo i klimatycznie. +
kobieta najpiękniej wygląda gdy przegląda się w oczach
ukochanego...więc życzę abyś odnalazła tą twarz:)
Piękny! pozdrawiam serdecznie:)
racja Bożenko :)
poprawiłam.
Rozbudzasz wyobraźnię rysując piękne obrazy przyrody.
Miło było przeczytać. Pozdrawiam:)
Witam :) zawsze z przyjemnoscią czytam to co piszesz
według mnie pozbyła bym sie tego jednego "i" jak
myslisz?? chyba,ze to zamierzone... pozdrawiam:)
dziękuję za czytane, powroty bywają trudne, ale.. nie
tutaj :)
"pozbawione ptasiej radości korony drzew"...pieknie:)+
Dobry utwór. Pozdrawiam@
Bardzo dobry wiersz, podoba mi się ten styl,
metafory... Chyba zostanę stałą czytelniczką:) Wiersz
zasługuję zdecydowanie na większą uwagę. Pozdrawiam:)
Wiersz napisany dobrze czytało się go lekko tylko
zmieniłabym "moich" jakoś tak mi w rym wpadała całość
a ten ostatni wyraz mnie wybił chyba że to zamierzone
to gratuluję :) ale to takie moje zdanie :)
pozdrawiam.