Spór

Zarzuć mi ręce na szyję
a ja stopię się jak lód
i będziesz deptał po mym ciele u Twych stóp

Powiedz jedno słowo
a ja zapłonę złotym blaskiem
i zostanie ze mnie popiół - odpuść grzechy

Rozwiń swoje myśli
które tkwią gdzieś głęboko
czekając na dwudziesty pierwszy wiek
kiedy wszystko będzie można powiedzieć
i bać się będziemy tylko szczęścia
(bo po szczęściu zawsze trzeba zapłakać)

A najlepiej zawiąż kokardkę na mojej szyi
może być koloru czerwonego
i podaruj mnie Aniołom
by się w końcu czymś zajęły

autor

Sybilla Vane

Dodano: 2006-06-09 00:52:33

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie