Sposób

https://www.youtube.com/watch?v=Zc-PEUgR5RA

Życie jest jak epigramat,
treściwe, to pewnie dobre,
gdy budzi się w łóżku rano
smutno przygląda się kołdrze.

Krząta się, umysł chce działać,
radości pragnie przygruchać
uśmiechem. Skromna, nieśmiała
ciut niedowidzi i głucha.

Prowadzi laska na skwerek,
jak piesek. Płaszcz lat ma sporo.
Schowała włosy pod beret,
w bandażach nogi znów chore.

Żeby luksusem zbyt szczerym
uśmiech nie wydał się Panie!
W lodówce zszarzały serek
czeka na skromne śniadanie.

Co tam, że nie ma na leki,
ważniejsza w sercu pogoda.
W marcu dodadzą trzy złote,
mogło być cztery, ech, szkoda!

Cieszy się, kogoś poznała.
Smutek zagubił się w tłumie,
nadzieja pokuśtykała,
nie chce umierać w ogóle.

Niech nikt nie nazwie złodziejem
jej kumpla z czerwonym dziobem!
Oboje jedzą chleb z serem,
a deszcze przynoszą wodę.

Dzieciaki patrzą z zazdrością,
jak nigdy przetarły gały.
To patent jest na samotność
Klekotek -bocian wspaniały!

autor

blondynka8

Napisany: 2011-10-21 Dodano: 2019-10-21 00:21:49

Ten wiersz przeczytano 1472 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie