spowiedź

czasem trzeba powiedziec że jset xle że ja jestem częścią świata nic lepiej nic gorzej

Spowiadam się tobie
płatku róży
z krzywego miecza
co dzień wbijanego w serce
ze zmęczeniem
z nadepniętych twardą stopą
nadzieji
z odtrąconych w czeluści
zapomnienia uśmiechów
z zagrzebanych w grubej warstwie
kurzu rozpaczy

Za wszystko żałuję
pokornie schylam głowę
przed wichrowym oddechem
nieokiełzanego życia
przed mijaniem się co dzień
bez żalu i bez radości
w milczeniu

I chcę się poprawić
być przez chwilę bozą krówką
niewinnym przebiśniegiem
lodołamaczem ludzkich serc
harfą niebieska
której ciche pieśni
wygrywa anioła czasu
melancholija

Amen

wszystkim którzy maja siłę powiedzieć swoje imię w środku nocy na zaśnieżonej ulicy

autor

ithilina

Napisany: 2005-05-16 Dodano: 2006-11-21 17:51:20

Ten wiersz przeczytano 557 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie