SPOWIEDŹ

Widzisz ojcze, bo ja naprawdę mam starą duszę,
Którą spłodziłeś,
Która cierpiała katusze nie zliczone razy.
Tak czuję, że cierpiała.

Widzisz ojcze, bo ja naprawdę wiem, że zaznała
Kiedyś szczęścia,
To moja dusza, to moje wcielenie, któreś
Pierwotne, a może nieziemskie.
Tak czuję, że zaznała i teraz też zaznaje.

Widzisz ojcze, bo ja naprawdę mam starą duszę,
Jednak nie potrafię
Być Jezusem, nie potrafię być Buddą,
Nie potrafię być dobrem
Lub złem w czystej postaci.

Matko moja, naprawdę, ojcze, zapewniam Ciebie,
Że jestem człowiekiem
O starej duszy namalowanej od środka,
W mym ciele, może pozornym,
A może niepozornym,
Jak w jaskini jaskiniowcy malowali
Swoje utrapienia i trofea.

Ojcze, ma boga, jeśli ten istnieje, kim jestem
Lub też nie jestem,
Dlaczego klęczę na grochu bez wyrazu
Na twarzy?
Czemu kocham całym sercem sto razy
Beznamiętnie i do utraty tchu?

A też kocham namiętnie tak, by móc wyrwać
Sobie serce, serca,
Serc tysiące? Ojcze mój, czemu drzemie
we mnie mądrość pochodząca,
że źródła mi nieznanego?

Ojcze, moja modlitwa do nieba pełza,
Grzmi ubóstwem,
A modlę się jedynie podświadomie.
Znam sekrety zachowań i działań
Ze źródła mi nieznanego.

Matko moja i ojcze, czemu krwawię łzami
I płaczę potem,
Czemu wiem rzeczy Tobie niewiadome?

Widzisz ojcze, bo ja naprawdę mam starą duszę.
Znam siłę Dawida,
Rozumiem Sokratesa, dziele myśli z Nitschem,
Współczuje z Morrisonem.

Na rany Chrystusa, które czuje na ciele niczym
Legendę zbudowaną
Na słabości rodaków z okresu wieku zero,
Czemu siłę znalazłem sam w sobie,
Jak tlący się węgiel odnalazł wiatr?
Kula w łeb, krew zamienia się w siwe włosy poety!

Widzisz ojcze, bo ja naprawdę mam starą duszę,
Która wędrowała
Po świecie i każda z mych dusz wędrowała.
Patrz, słuchaj, na reszcie, ja znam świata
Zakątki najdziwniejsze.

Tworzyłem siedem cudów świata, ja budowałem
Egipskie piramidy,
Rzeźbiłem wielkie czerwone kaniony.
Ja, jak spojrzę na zdjęcie Laguny
Albo gór wodo oddziałowych, wiem, że tam byłem.
Czuje zapach, czuje wiatr, czuje posmak.

Afryka, Islandia i Australia musiały być domem
Moje duszy pustelniczej.
Jak malowany ptak, wędrowca, mędrca,
Trędowatego, mesjasza, bo wiara, wiem,
Że jest tylko w nas, w duszy.

Matko moja, wiara jest we mnie i Ty dałaś mi
Otuchę i dzielne
Zniesienie samotności a Ty ojcze w ręce
Ściskasz moc zniewoloną,
Dajesz twardość memu postanowieniu.

Wy przypominacie mi zakątki duszy mojej.
Ja się nie uczę,
Ja przypominam sobie moją dusze starą
Jak grób neandertalczyka, potężny jak
Grób Tutenchamona i piękny jak Afrodyta.
Każdy z nas ma lub będzie mieć taki grób w pamięci,
W wymiarze cztery.
Jedynie jest los i my w roli bogów tego teatru
Na tej planecie
jednej wśród stu tysięcy miliardów,
co zwie się ziemia.

Widzisz ojcze, bo ja naprawdę mam stara duszę.
Widzisz matko.
Ja naprawdę mam nie ujarzmiona pamięć.
Za dużo, za dużo myśli
I wspomnień, dlatego dziś i jutro będę
Zapominał o waszej miłości!
Przepraszam.

autor

BEN

Napisany: 2009-07-05 Dodano: 2009-08-05 21:47:29

Ten wiersz przeczytano 511 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie