Spowiedź przy księżycu

W tak bladą noc padam na kolana,
i przyznaje sam przed sobą,
W sercu mym skrywana "arkana",
- by wyspowiadać się Księżycu przed Tobą !

Przymknij teraz oczy i wsłuchaj się w ciszę,
by lepiej poznać życia trudy.
To nie jest to moje narzekanie,
- tylko wyznanie bez obłudy.

Zabijałem uczucia oraz marzenia,
gdzie myśli skazywałem na tułaczkę,
Raniłem jednym słowem bez celu dążenia,
- jak mi nie pasowało robiłem za "sprzątaczkę"

Zostawiałem ludzi samych,
chodź byli mi tak blisko
Łez sprawiłem morze,
- jak tajfun spustoszyłem wszystko !

Na miłość też patrze inaczej,
- liczę szczerość i dobre serce.
Akurat na świecie też coś znaczę,
- nie pozwolę sobie być w poniewierce !

I jest "arkana" w duszy grzechu ,
swoja próżnością budzi milczenie.
Lecz to moją i Twoja tajemnicą w blasku zostanie,
- będzie to takie nasze zniewolenie !

Jam winny lecz to już koniec,
i nie szukając już odpowiedzi,
Księżycu mój na niebie,
- jesteśmy tu jak na spowiedzi !

autor

Alvaro

Napisany: 2014-12-21 Dodano: 2014-12-21 12:07:14

Ten wiersz przeczytano 636 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie